Mini-retraites… hmm wat een genot. Het geeft me nieuwe energie, inspiratie, ruimte om na te denken en te voelen wat ook al weer écht belangrijk was. Ik ben er groot voorstander van en volgens mij zou iedereen minstens eens in de maand een mini-retraite moeten houden.
Mini-retraites zijn korte periodes (een paar uur of een dag) waarop je al het andere aan de kant schuift, iets doet dat je lijf en geest voedt en waardoor je daarna met een verfriste blik naar je leven kijkt. Dat kan een picknick in het park zijn, een dagje weg of een lange wandeling. Alles waarbij jij ontspant én nieuwe inspiratie opdoet. De enige regel is dat je het internet en je telefoon uitzet.
Drie weken geleden ben ik op mini-retraite naar het Duitse Zollverein geweest; een verlaten oude mijn. Alles is nog hetzelfde als toen het terrein gesloten werd; ruw, roestiger, hard. Met een beetje fantasie zie je de mijnwerkers lopen en hoor je het stampen van de machines. Een bizarre gewaarwording.
Ook zo’n vreemde ervaring was het nieuwe opblaaskunstwerk van Christo. In Oberhausen bekleedde hij de binnenkant van de 90 meter hoge Gasometer (Gashouder). Binnen in de Big Air Package zwem je in een zee van wit licht. De wanden, het dak, je vloer, alles om je heen is wit. Ik heb eindeloos naar boven getuurd, zonder enig idee meer van tijd en ruimte. Heerlijk.
Aankomende week ga ik op schrijf-retraite. Tien dagen schrijf ik aan mijn boek in het tuinhuis van mijn moeders ecologische bloemenpluktuin. Laptop op schoot, vogels om me heen en uitzicht op wuivend groen. Mini-retraites, ik kan het iedereen aanraden.
Met liefde en in liefde,
Janneke
