Een paar maanden geleden kreeg ik één van de meest ontroerende ‘liefdesbrieven’ ooit. Isa schreef hem niet alleen aan mij, maar ook aan jou, als potentiële Yemaya-deelnemer. En vandaag – Valentijnsdag – is de perfecte dag om hem met je te delen.

Isa’s brief staat niet op zichzelf. Ik hoor al meer dan tien jaar vergelijkbare verhalen. Ze ontroeren me diep. En maken me waanzinnig dankbaar dit werk te kunnen doen.

Lees hier het verhaal van Isa en haar wondermooie ontdekking van de kunst van haar eigen vrouw-zijn. Ik hoop dat het je stimuleert vandaag de liefde aan jezelf te verklaren, want ik gun het iedere vrouw om ‘open te gaan als een ontluikende bloem’, zoals ze zelf zo prachtig schrijft. Lees maar.

‘Ik voel me een verwelkende bloem’, zei ik tegen mijn man. ‘Ik heb zoveel potentie, maar die is in de kiem gesmoord. Het voelt alsof ik water nodig heb, zonlicht en regen, en dat al die ingrediënten onbereikbaar zijn. Dat ik mijn hoofd steeds verder laat hangen. Nog even en ik laat mijn bloemblaadjes los, nou ja, you get the picture. Ik heb dit nodig.’

En óf ik Yemaya: vier je vrouw-zijn nodig had. Ik wist niet half hóe nodig, tot de cyclus al weer om was. Je weet niet wat je te wachten staat, dus ook niet wat er niet gebeurt, als je er niet aan begint.

Yemaya voelde als een gewaagde sprong. En juist daar zat de potentie. Twee jaar achter elkaar deed ik de cyclus, en twee keer vond ik het SUPER VET RETE COOL. Dat verwacht je misschien niet? Oké, het was waardevol, verrijkend, ontdekkend, verbindend, energizing, ontladend. Maar vooral SUPER VET RETE COOL.

Nu ik terugdenk aan dat gesprek met mijn man, waarin ik hem overtuigde van de investering – dat ik die waard was – sla ik bijna steil achterover van het verschil tussen waar ik toen stond en waar ik nu sta. Om in de bloem-metafoor te blijven, de Yemaya vrouwen gaven mij water en zonlicht. Ik leerde mezelf water en zonlicht geven. Ik stond tijdens een oefening in de laatste les van de eerste cyclus tegenover een vrouw die mij zei: ‘Je bent open gegaan als een prachtige ontluikende bloem. Je bloeit’. Acht lessen daarvoor had ik in de introductieronde de verwelkende bloem benoemd.

Ik ging in die maanden van krampachtig werkzoekend naar ontspannen en moeiteloos (het juiste) ‘werkvindend’. Ik ging van hopen dat er ergens een werkgever zou zijn die mij wilde hebben, naar mezelf krachtig neerzetten, mijn waarde bepalen en de verbinding aan gaan. De angst smolt weg. Ik heelde mijn sensualiteit van oude schaamte en pesterij. Ik herwaardeerde mijn aanwezigheid in een groep. Leerde mezelf (weer) zien als iemand die opmerkzaam kan zijn en die een groep kan bewegen om diep(er) te gaan. In de tweede cyclus ging ik daarop door. Ik leerde op mijn intuïtie te varen in wat ik te geven heb. Liet het idee los dat ‘niemand op mijn hulp zit te wachten’, en speelde met de angst dat ik het ‘niet goed’ zou aanvoelen. Ik zat keer op keer raak. Was er op het juiste moment voor de ander. Ik liet me raken door hen, zonder er zelf in te verdwijnen. Ik liet me raken door mezelf, kon er bij blijven en weer loslaten. Ik ervaarde wat ‘stromen’ is. Ik kon bewust ruimte maken voor anderen, zonder mezelf tekort te doen of mijn eigen behoeftes te verloochenen. Ik maakte verbinding met de moeder-in-mij, leerde te voelen hoezeer ik haar had verhard en hoe ik haar kon verzachten. Ik stond mezelf (eindelijk) toe moeder te zijn.

Het moederschap en het (klein)dochter-zijn liep als een rode draad door de tweede cyclus heen, daar waar dat de eerste cyclus niet zo was. Iedere Yemaya-cyclus is uniek, ontdekt haar eigen thema’s, ontvouwt andere verhalen. Yemaya biedt een veilig speelveld. Een dynamiek en rust waarin je jezelf ruimte kunt geven, om je grenzen te leren aanvoelen, te spelen met je patronen en automatische reacties, om beweging en verandering in gang te zetten. En dat zonder erover na te denken. Je doet het met, in en vanuit je lijf. Je ontdekt (opnieuw) hoeveel kracht en pracht je lijf bezit. Hoeveel processen er in je leven gaande zijn, waarin je lijf een centrale rol en functie heeft. Waardoor je tot de ontdekking kunt komen (door dit zelf te ervaren) dat je nauwelijks iets met je hoofd hoeft aan te sturen.

Ik wist wel dat ik los moest laten, maar ik kon het niet.
Ik wist wel dat ik ‘het moest laten stromen’, maar hoe dan?
Ik wist wel dat ik tot rust moest komen, maar waar dan?
Ik wist wel dat ik verbinding miste, maar met wie dan?

In die maanden, van de tweede cyclus, vond ik een nieuw thuis. Zowel in mijzelf, als in mijn huis. We lieten ons nieuwe huis verbouwen. Ik woonde tijdelijk met mijn man en drie kinderen bij mijn ouders, en verhuisde twee keer. Een proces waarin de Yemaya vrouwen me zoveel energie gaven, dat ik het volhield. Achteraf zie ik het als een bijna onmogelijke prestatie. But we made it. SUPER VET RETE COOL

Dit is Isa’s verhaal. Zoals jij jouw eigen verhaal hebt tijdens die reis waarop je naar binnen keert om te herinneren wie je werkelijk bent: stralend, krachtig en vrij. Ik ben er om je daarbij met liefde te ondersteunen wanneer je daar behoefte aan hebt.

Veel liefs
♥ Janneke