Op kantoor ligt het internet eruit…
De bel gaat en je schoonouders komen onverwachts langs…
Je bent vergeten een treinkaartje te kopen en ziet de conducteur aankomen…
Bam! Stress in de tent.
Je hersens lijken op een oude PC die niet meer wil. Alle instellingen zijn gewist, je scherm is vastgelopen en het enige wat er op zit, is opnieuw opstarten. Ctrl-alt-delete…
Ik had drie dagen gewerkt aan mijn allereerste nieuwsbrief (Ook in je inbox? Meld je hier aan) Mooie opmaak, alles keurig uitgelijnd, plaatje ingevoegd. Je kent het wel, een hoop gedoe waarbij het altijd net iets beter, net iets mooier kan. Ah fijn, hij was klaar. Maar bij het proefversturen, bleek gmail het bestand als bijlage weer te geven en niet als plaatje in de mail zelf, zoals ik wilde. De ontvangers moesten dus nog iets aanklikken voor ze ‘m konden lezen.
Bam! Stress in de tent.
Mijn eerste reactie: Aaaaarrrrrggggg….. Waarom lukt ’t nou niet zoals ik het wil!? Het zal wel aan mijn Man liggen. Die heeft ‘t vast niet begrepen en me het verkeerde uitgelegd… Waarom kan hij nu niet gewoon even een basisbestand voor me maken!? En dan goed!!!
Er gebeurt iets waar ik geen grip op heb en mijn primaire gedragspatroon laat zich onomwonden zien: ik kan op dat moment niets anders dan een ander de schuld geven en mezelf verstoppen onder een deken. Herkenbaar?
Ctrl-alt-delete…
In crisissituaties vliegen je opgebouwde zekerheden, nieuw aangeleerd gedrag of je zelfbeheersing bijna altijd de deur uit. Je schiet in je primaire gedragspatroon. Gedrag dat van jongs af aan jouw manier is geweest om met dit soort situaties om te gaan.
Destijds was het misschien behulpzaam. Als de kleine Janneke onder een dekentje zit, bestaat het probleem gewoon niet meer. En iemand anders de schuld geven, zorgt er misschien wel voor dat diegene zich inderdaad schuldig voelt en me gaat helpen. Probleem ‘opgelost’ dacht ik zo 😉
Maar als volwassen vrouw is dat primaire gedrag meestal niet écht behulpzaam. Jezelf ctrl-alt-deleten wel. Even afstand nemen van de situatie en kijken wat er nu eigenlijk echt aan de hand is. Dan zie je weer helder wat je doet en wat je in werkelijkheid nodig hebt.
In mijn geval was dat natuurlijk niet mijn Man de schuld geven, maar hem een knuffel vragen, een kop thee voor mezelf zetten en weer vrolijk verder gaan. Die nieuwsbrief heb ik er gewoon uitgedaan en wonder, boven wonder: ik kreeg allemaal positieve reacties.
Pleasure – actie:
Wat doe jij op het moment dat de dingen spannend, ongemakkelijk of moeilijk worden? Wat is jouw primaire reactie? En hoe ga jij daarmee om?
Wat was voor jou waardevol in deze wekelijkse woensdag Pleasure blog? Waar ben je het mee eens of oneens? Deel het in je reactie hier beneden.
Warme groet,
Janneke
Foto: Nicki Varkevisser
