Gister had ik les. De opleidingsdag stond in het teken van complimenten. Ik mocht op een stoel gaan staan en hardop zeggen wat ik allemaal geweldig vond aan mezelf. Daar ga ik…
‘Ik ben een warm persoon’
‘Ik ben empatisch’
‘Ik ben bijna altijd vrolijk en positief’
‘Ik ben enthousiasmerend’
‘Ik heb lekkere billen en ben goed in seks’
‘Ik ben intuïtief’
‘Ik zie er leuk uit’
‘Ik ben goed in mijn werk en weet vrouwen te raken’
‘Ik ben een geweldige partner voor mijn man (en mezelf ;-)’
Egostrelend
En zo mocht ik vijf minuten doorgaan. Als ik het even niet wist, hield mijn publiek me op dreef. ‘Je bent echt’, ‘Je bent mooi’, ‘Je bent oprecht’, ‘Je bent energiek’. Aaaaa heerlijk….. wat een genot me te mogen wentelen in al deze lovende woorden.
Na een egostrelende start, zakte ik dieper in mijn lijf. Wat zou me nu echt goed doen? Welk compliment gun ik mezelf nu echt? Wat wil ik nu echt graag horen? Dat ik liefdevol ben. Dat mensen me graag zien. Dat ik er toe doe. Ja, ook dat zeg ik hardop tegen mezelf. Ik doe er toe. IK. DOE. ER. TOE. Mijn buik stroomt vol warme energie.
Weer wat later, terwijl ik nog steeds op die stoel sta en mezelf complimenteer, begin ik me wat ongemakkelijk te voelen. Dat had ik niet verwacht. Ik ben ontzettend voor complimenten. Zowel voor ze geven als ze aannemen. Ik geloof namelijk dat iedere vrouw trots op zichzelf mag zijn, want iedere vrouw is uniek en neemt haar eigen plek in op deze aarde. Maar ondanks die overtuiging voelde ik me toch wat ongemakkelijk daar op die stoel.
54.000 stemmetjes
Mijn hoofd maakte overuren. Mag ik dit allemaal wel zeggen? Vinden anderen me nu niet arrogant? Verdien ik deze lovende complimenten wel? Van de ruim 60.000 gedachten die we dagelijks hebben, is zo’n 90% geconditioneerd. Die kunnen positief zijn, maar veel vaker hebben we ons aangeleerd negatieve gedachten te hebben over onszelf. Niet omdat we dat zo leuk vinden, maar omdat ze ons beschermen tegen mogelijke pijn. 54.000 keer per dag roept een stemmetje in ons hoofd: ‘Ik werk niet hard genoeg’ of ‘Ik zorg niet goed genoeg voor mezelf’, ‘Ik ben niet lief genoeg voor anderen’, ‘Ik heb mijn zaakjes niet voor elkaar.’ of ‘Logisch dat ik niet die promotie, die geweldige vriend of die ultieme kans krijg; ik verdien het niet, want ik maak er een potje van en het is mijn eigen schuld’. Het zorgt ervoor dat je wellicht de volgende keer beter oplet of meer je best doet. Althans, het stemmetje denkt dat het zo bij je werkt. Jezelf een complimentje geven? Nee, dat doet hij niet zo graag.
In al mijn ongemakkelijkheid daar op die stoel realiseerde ik me dat ik mijn stemmetje nog liefdevoller bij de hand wil nemen. Mijn hersens trainen kost tijd. Iedere dag opnieuw. Dus vandaag klim ik nogmaals op die stoel en geef mezelf een pluim. Ja ik doe er toe. Ja ik ben liefdevol en ja ik ben trots op mezelf. En jij?
Pleasure actie:
Wat zou jij graag willen horen dat een ander tegen je zegt? Zeg dat deze week eens tegen jezelf. Iedere keer als je langs een spiegel loopt of in een winkelruit kijkt, geef je die pluim aan jezelf. Hoe voelt dat? Is het lastig of juist aanstekelijk? Helpt het je je geconditioneerde gedachte wat opbeurender te maken? Ik ben benieuwd naar je reactie.
Met Pleasure,
Janneke
Foto: Anna P. Bosque
